Obecność personelu była poważnym problemem, gdyż w latach 80-tych praca była na wyciągnięcie ręki, stąd wielu po prostu jej nie szanowało, a tzw. „bumelki” były na porządku dziennym.

Krystyna wspomina o tym, że częstokroć nocą musiała jechać po niesolidnego pracownika, gdyż produkcja wymagała odpowiedniej ilości osób. Szczególnie dobrze zapamiętała nocny wyjazd w czasie stanu wojennego.

Obowiązywał wtedy zakaz przebywania na ulicy po godz. 22:00 a ona powiadomiona o braku pracownika trzeciej zmiany (od godziny 23:00), zarzuciła na koszulę nocną płaszcz i w pośpiechu pojechała po pracownika. Nie zabrała nawet dokumentów w pośpiechu.

W drodze powrotnej zatrzymana do kontroli, oznajmiła milicjantom, że nie ma czasu na rozmowę, bo trzeba „sadzić” chleb do pieca, a ona wiezie pracownika i... odjechała.

Pościgu nie było. Z czasem rozwiązała problem nieobecności pracowników wprowadzając premie za stuprocentową obecność. W trosce o odpowiednią kadrę pracowniczą podejmuje się też kształcenia uczniów (w 1987 roku kończy kurs pedagogiczny) i zwiększa liczbę pracowników do 13 osób.