W maju 1963 roku został otwarty sklep z pieczywem przy ulicy Wekslarskiej i produkcja uległa zwiększeniu. Zwiększył się tez popyt, bowiem pieczywo „Klicha” było uważane za najlepsze w mieście. Maria, stojąca za ladą w sklepie przeżywała nieustanne oblężenie przez klientów. Kolejkowe krzyki, kłótnie, przepychanki, przechylanie lady pod naporem ludzi, grożące przygnieceniem i stratowaniem sprzedającej, przepłaciła trwałym uszczerbkiem na zdrowi (częściowy wylew krwi do mózgu i uszkodzenie serca). Skazana na stałe zażywanie medykamentów nie zrezygnowała z pracy, gdyż jej plan życia zakładał wypracowanie i zabezpieczenie lepszej przyszłości dla dzieci (a mieli ich już troje, bo w 1951 roku urodziła się druga córka Halina).

Od 1963 roku zaczęło obowiązywać wypełnianie deklaracji ZUS i płacenie składek od kwoty, jaka została wypłacona pracownikom. Marii Klichowej przybyło pracy „papierkowej”, którą należało wykonywać bardzo skrupulatnie, bo nieustanne kontrole (a nawet nocne „naloty”) miały na celu wychwytywanie najdrobniejszych pomyłek pod groźbą nałożenia domiaru a nawet utraty firmy. Taka była polityka państwa i jej celem było dążenie do upadku prywatnych firm.

Zwiększenie produkcji, a więc i przychodów , oraz przeprowadzenie około 1965 roku gazyfikacja ulicy Krakowskiej nad Białą, stworzyły możliwość wybudowania własnej piekarni, w miejsce uszkodzonej w czasie wojny. Otrzymanie pozwolenia na budowę graniczyło z cudem, ale dzięki umiejętnościom negocjacyjnym i „przebojowości” Marii – udało się.