5 września 1940 roku Józef Klich złożył egzamin czeladniczy w Izbie Rzemieślniczej w Krakowie (w skład komisji wchodzili też Niemcy) a 16 litego 1942 roku - egzamin mistrzowski.

Józef – szef i dwóch pomocników zajmują się produkcją, Maria dzierży w swych dłoniach część administracyjną firmy. Praca, ze względu na brak maszyn, była bardzo ciężka. Wszystkie prace wykonywano ręcznie. Piec do wypieku chleba opalany był drewnem, które należało przynieść ze stosów ułożonych wokół budynku. Firma prosperowała dobrze, wysoka jakość pieczywa znalazła uznanie na ówczesnym rynku. Udało się zarobić „walizkę pieniędzy”.

Wybuch wojny zdezorganizował na jakiś czas działalność piekarni. Właściciel dostał się do niewoli, z której udało mu się uciec. Władze okupacyjne przejęły piekarnię. W 1941 roku reaktywowano firmę, która pod nadzorem Niemców wypiekała określony kontyngent wysyłany na front. Kontrola nad ilością wypiekanego pieczywa odbywała się w systemie kartkowym. Niemcy sprawdzali też jakość wyrobów i przestrzegali zasady „leżakowania” chleba, który według nich, dopiero po 12 godzinach od wyjęcia z pieca, nadawał się do spożycia.

Plac Sobieskiego 1941